Canadezen zijn trouwens super vriendelijke mensen. Ze zijn rustig en heel beleefd. Soms zelfs een beetje overdreven. Zo wilde ik een foto maken van Ron, Lars en Fleur en ik stond daarvoor aan de overkant van de straat. Terwijl ik gebaarde naar de chauffeur dat ik niet wilde oversteken en hij kon door rijden, deed hij juist het tegenovergestelde. Hij liet zijn auto midden op de weg stil staan (de rest van het verkeer moest er omheen rijden), stapte uit en wilde (echt waar!) een foto van ons vieren maken. Dit hoefde nou ook weer niet... Op de parkeerplaats vroegen we aan 'oom agent' netjes of we daarvoor moesten betalen (wat niet zo bleek te zijn) en twee tellen later had hij ons alle vier de hand geschud en was vol belangstelling over waar we vandaan kwamen en wat we nog gingen doen. We werden nog net niet uitgenodigd voor een kopje koffie bij hem thuis zeg maar. Erg leuk, maar soms een beetje 'over the top'. Goed, Duncan lieten we na de wandeling achter ons en Chemanius was de volgende stad. Dé hoofdstad van de muurschilderingen dit keer. Een iets minder gezellig stadje maar wel met knappe schilders vroeger. Na een vervroegde lunch bij de Subway rijden we de laatste 130 km in een keer door. Op zoek naar Liahona guesthouse....

Super gaaf als je een reactie wilt plaatsen, dat vinden we altijd leuk! Je e-mail adres moet je helaas wel invullen maar wordt niet zichtbaar op de site. Deze is alleen bedoeld voor de beheerders van deze site en dat zijn wij...